Historia kościoła św. Antoniego
Maj 1685 r.
Wrocławski mistrz budowlany Mateusz Biener, rozpoczął budowę klasztornego kościoła pod wezwaniem św. Antoniego.
10 maja 1685 r.
Wrocławski biskup Franciszek Ludwig Neuburg w asyście duchowieństwa, szlachty i mieszczan położył kamień węgielny pod budowę świątyni.
14 grudnia 1692 r.
Poświęcenie kościoła. Świątynia ta była pierwszą wybudowaną na Śląsku świątynią o całkowicie rozwiniętym emporowo-halowym systemie wnętrza. Założenie to było wzorem dla wielu barokowych kościołów tzw. drugiej grupy (emporowo-halowych).
1681-1694 r.
Przy kościele został wzniesiony murowany klasztor według projektu M. Bienera.
1695 r.
Zygmunt Götz odlał dwa dzwony dla kościoła św. Antoniego.
19 maja 1710 r.
Biskup wrocławski Antoni Ignacy Münzer konsekrował kościół.
1710 r.
Wybudowano ołtarze: św. Antoniego (główny), św. Rodziny (przebudowany w 1750 r.) i św. Wilhelma (obecny ołtarz Serca Pana Jezusa).
6 maja 1711 r.
Biskup A I. Münzer konsekrował ołtarz św. Krzyża (przebudowany w 1750 r.)
19 maja 1711 r.
Biskup A I. Münzer konsekrował ołtarz św. Jana Kapistrana (obecny ołtarz Matki Bożej Ostrobramskiej).
25 maja 1716 r.
Biskup Eliasz Sommerfeld konsekrował ołtarz św. Franciszka z Paoli (obecny ołtarz Matki Bożej Jasnogórskiej).
1718 r.
Na prośbę biskupa wrocławskiego tzw. Oberamt zmienił nazwę ulicy z Psiej na ul. Św. Antoniego.
1725 r.
Wybudowano ołtarz św. Judy Tadeusza.
1730 r.
Umieszczono w kościele Drogę Krzyżową.
22 czerwca 1749 r.
Od uderzenia pioruna eksplodowała wieża prochowa z materiałami wybuchowymi. Kościół z klasztorem został zniszczony, ołtarze, organy, ławki i okna zrujnowane. Pękające mury przysypały kilku zakonników.
2 lipca 1793 r.
Franciszkanie zostali zmuszeni przez władze do opuszczenia swojego klasztoru, który przekazano siostrom elżbietankom.
27 sierpnia 1793 r.
Położono kamień węgielny pod budowę szpitala.
16 czerwca 1794 r.
Ukończono budowę szpitala ss. elżbietanek.
1819 r.
Magistrat przekazał klasztorowi leżący obok plac budowlany (dawny teren fortyfikacji) który siostry zamieniły na ogród.
1818 r.
Konwent odwiedziła cesarzowa rosyjska Maria Fiodorowna oraz następca tronu pruskiego Wilhelm z żoną.
1842 r.
Przełożona klasztoru zakupiła dom graniczący z kościołem z przeznaczeniem na poszerzenie szpitala.
1900 r.
Ss. Elżbietanki przeprowadziły w kościele św. Antoniego odnowienie ołtarza głównego.
1917 r.
Władze wojskowe zarekwirowały i wywiozły obydwa dzwony kościelne na cele wojenne.
12 kwietnia 1925 r.
Zawieszono na wieży nowe, mniejsze dzwony.
1931 r.
Świątynia otrzymała nowe konfesjonały.
13 maja 1945 r.
Po kapitulacji hitlerowców, na prośbę ówczesnych władz miasta, ks. Kazimierz Lagosz odprawił w kościele św. Antoniego pierwszą w odzyskanym Wrocławiu Mszę św. dziękczynną za powrót Dolnego Śląska do Polski.
1946 r.
Ss. Elżbietanki opuściły klasztor w ramach akcji przesiedleńczej. Gospodarzami kościoła zostali księża salezjanie.
1953 r.
Władze odebrały budynek klasztorny, przeznaczając go na dom akademicki Uniwersytetu. Funkcję klasztoru pełni odtąd dom wzniesiony przez ss. elżbietanki jako mieszkanie dla duchownych i dzwonnika.
1987 r.
Księża salezjanie przeprowadzili się do nowo wybudowanej placówki przy parafii Chrystusa Króla we Wrocławiu. Posługę przy kościele św. Antoniego podjęli księża diecezjalni.
Aktualności - ogłoszenia
